Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

Μεσολόγγι...




[...] Τὸ χέρι τους εἶναι κολλημένο στὸ ντουφέκι 
τὸ ντουφέκι εἶναι συνέχεια τοῦ χεριοῦ τους 
τὸ χέρι τους εἶναι συνέχεια τῆς ψυχῆς τους - 
ἔχουν στὰ χείλια τους ἀπάνου τὸ θυμὸ 
κ᾿ ἔχουνε τὸν καημὸ βαθιὰ-βαθιὰ στὰ μάτια τους 
σὰν ἕνα ἀστέρι σὲ μία γοῦβα ἁλάτι.
[...]
Τόσα χρόνια ὅλοι πεινᾶνε, ὅλοι διψᾶνε, ὅλοι σκοτώνονται 
πολιορκημένοι ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα, 
ἔφαγε ἡ κάψα τὰ χωράφια τους κ᾿ ἡ ἁρμύρα πότισε τὰ σπίτια τους 
ὁ ἀγέρας ἔριξε τὶς πόρτες τους καὶ τὶς λίγες πασχαλιὲς τῆς πλατείας 
ἀπὸ τὶς τρῦπες τοῦ πανωφοριοῦ τους μπαινοβγαίνει ὁ θάνατος 
ἡ γλῶσσα τους εἶναι στυφὴ σὰν τὸ κυπαρισσόμηλο 
πέθαναν τὰ σκυλιά τους τυλιγμένα στὸν ἴσκιο τους 
ἡ βροχὴ χτυπάει στὰ κόκκαλά τους.

Πάνου στὰ καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τὴ σβουνιὰ καὶ τὴ νύχτα 
βιγλίζοντας τὸ μανιασμένο πέλαγο ὅπου βούλιαξε 
τὸ σπασμένο κατάρτι τοῦ φεγγαριοῦ.

Τo ψωμὶ σώθηκε, τὰ βόλια σώθηκαν, 
γεμίζουν τώρα τὰ κανόνια τους μόνο μὲ τὴν καρδιά τους.

Τόσα χρόνια πολιορκημένοι ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα 
ὅλοι πεινᾶνε, ὅλοι σκοτώνονται καὶ κανένας δὲν πέθανε... [...]

Γ. Ρίτσος, Ρωμιοσύνη

Λιθογραφία: DE NEUVILLE (ALPHONSE DE 1836-1885). DÉFENSE DE MISSOLONGHI, 1865 - LITHOGRAPHIE.

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016

Δραγούμης: Η φρονιμάδα και η τρέλλα...




    Ὁ Ἴων Δραγούμης τὸν Πατριωτισμὸ τὸν ἐνήργησε δὲν τὸν φώναξε. Ὅ,τι ὀνειρεύτηκε καὶ ὅ,τι ζήτησε γιὰ τὴν Ἑλλάδα, μπορεῖ νὰ γίνει, ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσουνε πολλοί. Καὶ αὐτὸ φάνηκε ἀπὸ τὴ δράση του καὶ ἀπὸ τὰ βιβλία του. Ὅλη ἡ συγγραφική του ἐργασία, ἕνα σκοπό εἶχε, νὰ ξυπνήσει τὴν κοιμισμένη ἐνέργεια στὶς ψυχὲς τῶν νέων.

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Φθινόπωρο Ψυχῆς...





Τὰ πρῶτα κίτρινα φύλλα ἀναδεύονται 
φέρνοντας ἄρωμα φθινοπώρου

Καὶ εἶναι αὐτὴ ἡ προσμονὴ
ποὺ πλανιέται καὶ ὑπόσχεται

Ψηλαφίζω τὰ ἀλλόκοτα συμβάντα 
ποὺ μὲ σημάδεψαν

Σβήνω τὶς μνῆμες ποὺ δέσμια μὲ κρατοῦν

Καὶ οἱ σκέψεις παύουν νὰ εἶναι
ἐριστικοὶ χτύποι στὴν πόρτα 

Πολλὲς φορὲς ἀναρωτιέμαι ἂν 
ὑπάρχει ἔλεος στὸν κόσμο μας 

Καὶ συμμαζεύω τὰ ὡχρᾶ κομμάτια τῆς ζωῆς

Μὰ ὅταν ἡ παράνοια 
εἶναι μέσα στοὺς κινδύνους ποὺ ἐλλοχεύουν

ἐγκλωβιζόμαστε στὸν μικρόκοσμό μας
μὲ κινήσεις προβλέψιμες

Ποιός θὰ ἀντιμετωπίσῃ
τὸν ἐλπιδοφόνο νικητή;

Ὅταν σ`αὐτὸν τὸν κόσμο
εἶσαι αὐτὸ ποὺ οἱ ἄλλοι πιστεύουν, 

οἱ λέξεις ἔχουν τὴν δύναμη
νὰ δημιουργοῦν καὶ νὰ καταστρέφουν

Αὐτὴ εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ κόσμου 
ποὺ εἰσπράττουμε

Ἑνὸς κόσμου
ποὺ δίνει στὸ ἀνούσιο τὴν δύναμη 

νὰ φαντάζῃ λύτρωση

Καὶ σὰν στερεύει ἡ ἐλπίδα
ποὺ λουφάζει στὴν καρδιὰ

τότε εἶναι ἡ στιγμὴ
ποὺ ἡ ψυχὴ ἀνοιγμένη διάπλατα

σὰν πόρτα ποὺ καλωσορίζει
γεύεται τοὺς θωπευτικοὺς ἐναγκαλιασμούς

αὐτῶν ποὺ ἡ μοίρα
σοφὰ προσθέτει στὸ δρόμο μας... 


Χλόη




Εἰκόνα ἀπὸ http://www.luphia.com

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

Στιγμὴ εὐτυχισμένη...









Ἦταν, αὐτὴ ἡ στιγμὴ 

τὴν φυλάκισα στὸ βλέμμα

στὴ σκέψη

δικιά μου νὰ τὴν ἔχω

νὰ τὴν ψηλαφίζω

στὶς ἀδύναμες στιγμές

στὶς δύσκολες ρωγμὲς

ποὺ ἡ ἀμφιβολία

ἡ ἀνθρώπινη 

χρωστᾶ στὸ νοῦ.

Ἦταν, αὐτὴ ἡ στιγμὴ

ἡ εὐτυχισμένη…


Χλόη, 28/7/2014




Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

Βουλγαρικὴ κατοχὴ στὴ Δράμα




Ο φόβος τῶν νεκρῶν!


   Εἶναι πέτρα, κρύα, ψυχρὴ ἀφή. Στὴ θέα ὅμως ζεσταίνει τὴν καρδιά, δίνει δύναμη καὶ ὁρμή, κουράγιο καὶ ἀντοχή. Καὶ κάνει τὴ σκέψη νὰ ὀνειρεύεται ὅπλα, καὶ ἀγῶνες, καὶ ἐλευθερία. 

   Βουλγαρικὴ κατοχὴ στὴ Δράμα. Τὸ μνημεῖο τοῦ Παύλου Μελᾶ κάρφος στὸ βουλγαρικὸ μάτι. Αὐτὸς ποὺ τόσο συνέβαλλε στὴν ἦττα τῶν βουλγάρων κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος, δὲν εἶχε θέση σὲ τόπο ποὺ αὐτοί ἐξουσίαζαν.

-Σπάστε το!!! 

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Παῦλος Μελᾶς. Γράμμα...



«Γράμμα πρὸς ἕναν νεαρὸ Εὔελπι»
Παῦλος Μελᾶς (29 Μαρτίου 1870 – 13 Ὀκτωβρίου 1904)
Ἀνθυπολοχαγός Πυροβολικοῦ
Τάξις 1891.

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Εἰρήνη εἶναι ὅταν...





Εἰρήνη, λοιπόν,

εἶναι ὅ,τι συνέλαβα μὲς ἀπ᾿ τὴν ἔκφραση

καὶ μὲς ἀπ᾿ τὴν κίνηση τῆς ζωῆς. Καὶ Εἰρήνη

εἶναι κάτι βαθύτερο ἀπ᾿ αὐτὸ ποὺ ἐννοοῦμε

ὅταν δὲν γίνεται κάποτε πόλεμος.

Εἰρήνη εἶναι ὅταν τ᾿ ἀνθρώπου ἡ ψυχὴ

γίνεται ἔξω στὸ σύμπαν ἥλιος. Κι ὁ ἥλιος

ψυχὴ μὲς στὸν ἄνθρωπο.

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

Τοπίο σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή...





«Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό, 

αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα, 

αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο, 

αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο.


Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή, 

σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια, 

σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του, 

σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς. 

Ὁ δρόμος χάνεται στὸ φῶς κι ὁ ἴσκιος τῆς μάντρας εἶναι σίδερο. 

Μαρμάρωσαν τὰ δέντρα, τὰ ποτάμια κ᾿ οἱ φωνὲς μὲς στὸν ἀσβέστη τοῦ ἥλιου. 

Ἡ ρίζα σκοντάφτει στὸ μάρμαρο. Τὰ σκονισμένα σκοίνα. 

Τὸ μουλάρι κι ὁ βράχος. Λαχανιάζουν. Δὲν ὑπάρχει νερό. 

Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα. Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους.

Τὰ μάτια τους εἶναι κόκκινα ἀπ᾿ τὴν ἀγρύπνια, 

μία βαθειὰ χαρακιὰ σφηνωμένη ἀνάμεσα στὰ φρύδια τους 

σὰν ἕνα κυπαρίσσι ἀνάμεσα σὲ δυὸ βουνὰ τὸ λιόγερμα...»





Στίχοι ἀπὸ Ρωμιοσύνη, Ἐπιτάφιος, τοῦ Γιάννη Ρίτσου.

Φωτογραφία τοῦ Τάκη Τλοῦπα (1920-2003). Ὄργωμα μὲ βόδια. Πύλη Τρικάλων, 1951.