Ἀπ’ τὰ ποταμίσια χείλη τοῦ Ἀλφειοῦ
ἀπ’ τὸν ἀσπρογάλανο κόρφο τῆς Ἀρέθουσας
κι’ ἀπ’ τοῦ Δία τὸ πέτρινο μάτι,
μέσ’ ἀπ ’τὰ πληγωμένα μάρμαρα
ποὺ φέγγει τοῦ Ἴωνα καὶ τοῦ Δωριέα ἡ ψυχή,
κι’ ἀπ ’τὰ κιονόκρανα
ποὺ δένει ὁ ἥλιος τὰ κουρασμένα του ἄλογα,
ἀπ’ τὰ πλεγμένα δάχτυλα τοῦ πεύκου καὶ τῆς δάφνης
ἐδῶ,
σὲ τούτη τὴν παρθενικὴ μῆτρα τῆς Ὀλυμπίας
ποὺ δὲν ἄλλαξε δὲ μολεύτηκε δὲ θὰ πεθάνῃ ποτέ,
ἐδῶ θὰ ξαναγεννηθῇ τὸ φῶς.
[Φῶς τῆς Ὀλυμπίας (τμῆμα), Τάκης Δόξας* (1913 – 1976)].
