Ὁ φακὸς τοῦ Τάκη Τλοῦπα, ἀποτύπωσε τὶς στρογγυλὲς καλύβες τῶν Σαρακατσάνων, λίγο πρὶν ἀλλάξει ριζικὰ ὁ τρόπος ζωῆς τους, ὅταν ἀποκτῆσαν δική τους γῆ. Ὁ Τλοῦπας συγκράτησε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ αὐτὴ τοὺς ἥρεμους καὶ περισσότερο ἐναρμονισμένους μὲ τὴ φύση ρυθμοὺς ζωῆς.
Ἦταν τὀτε, ποὺ ἡ φωτιὰ ἔκαιγε μέρα - νύχτα, χειμῶνα - καλοκαῖρι, προσφέροντας ζέστη, φωτισμὸ καὶ φρεσκομαγειρεμένο φαγητό στὸ τραπέζι τῆς οἰκογένειας.
Καὶ ἀναρωτιέται ὁ ποιητὴς, ντύνοντας μὲ λέξεις τὴν ἀπορία μας…
«Μᾶς φαίνεται παράξενο ποῦ κάποτε μπορέσαμε νὰ χτίσουμε τὰ σπίτια τὰ καλύβια καὶ τὶς στάνες μας. Κι᾿ οἱ γάμοι μας, τὰ δροσερὰ στεφάνια καὶ τὰ δάχτυλα γίνουνται αἰνίγματα ἀνεξήγητα γιὰ τὴ ψυχή μας. Πῶς γεννήθηκαν πῶς δυναμώσανε τὰ παιδιά μας;».
(Α. Ἡ Πέτρα, Γ. Σεφέρης)
Ὁ Τάκης Τλοῦπας, ἀγόρασε τὸ 1961 τὸ πρῶτο του αὐτοκίνητο. Ἕνα «Ντεσεβό» μὲ τὸ ὁποῖο ἀκολουθοῦσε τοὺς Βλάχους ὅταν ἀνέβαιναν στοὺς Καλαρίτες καὶ τὸ Νέγκρι.
***
Στὴ φωτογραφία, βλέπουμε μία γερόντισσα στὸν ποιμενικὸ καταυλισμὸ τῶν Βλάχων στὸ Νέγκρι, στὰ σύνορα τῶν νομῶν Ἰωαννίνων-Τρικάλων, 1974 (ἀπὸ http://anemourion.blogspot.gr/)
Χλόη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου