Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Εὐτυχία...




Εὐτυχία…

γκάλιασε τὸ γυμνὸ κορμὶ 

ποὺ ἄχνιζε ἀκόμα ἀπὸ τὴ ζέστα τοῦ ὕπνου
 

Τρέμουλο εὐτυχίας μυστικῆς
 

τὸν συγκλόνισε...

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Κορφὴ...



Στὴν πέτρα σκάλισα τὸν ἥλιο

καὶ ὄρθωσα βουνὰ


στὸ κύμα τοῦ πελάγου


καὶ τὸ ἀγέρι χτύπαε


τὴν ἀγριόμορφη τὴ γῆ·


Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ. Ἡ ἐλεγεία τοῦ πόνου στὸ «Νούμερο 31328»...



     “Ηταν η μέρα που γύριζα στη Μυτιλήνη από τα κάτεργα της Ανατολής. Η αποβάθρα ήταν γεμάτη κόσμο. Όλοι ήθελαν να μου σφίξουν το χέρι, να μου μιλήσουν, να με ρωτήσουν για τους δικούς τους, που είχαν μείνει στην απέναντι αιολική γη…”
Τότε τον πλησίασε ένας άγνωστος άνθρωπος, ο Μυριβήλης! Του έσφιξε το χέρι και τον ρώτησε:

-Τι σκοπεύεις να κάνεις τώρα;
-Να ξεχάσω! είπα απλά.
-Πρέπει να τα γράψεις όλα.
-Όλα! ρώτησα με αγωνία.
-Όλα.
Δίσταζα, δεν ήθελα να γράψω, δεν μπορούσα να γράψω.

-Άκου, μου λέει ο φίλος μου. Είμαι κι εγώ λίγο συγγραφέας. Δημοσιεύω ένα δικό μου μυθιστόρημα στην “Καμπάνα”. Είναι μια καλή εφημερίδα. Όταν τελειώσω το δικό μου, κοίτα να έχεις έτοιμο το δικό σου… Η “Ζωή εν τάφω” τέλειωσε σε μερικές εβδομάδες. Ο Μυριβήλης διάβαζε τα χειρόγραφά μου και κινούσε το κεφάλι. “Καλά πας”, μου ‘λεγε. “Γράφε”...